Udar

Objawy udaru mózgu mogą pojawić się nagle lub najpierw mogą wystąpić objawy ostrzegawcze. Lepiej je znać, gdyż udar mózgu jest stanem zagrożenia życia i wymaga natychmiastowej i specjalistycznej pomocy.
nagłe zaburzenia czucia po jednej stronie ciała lub drętwienie połowy ciała
wykrzywienie twarzy po jednej stronie, opuszczenie kącika ust
nagłe osłabienie kończyn jednej połowy ciała
nagłe zaburzenia mowy
nagłe zaburzenia widzenia, zwykle dotyczące jednego oka
nagłe zawroty głowy z towarzyszącymi zaburzeniami w utrzymaniu równowagi, nagłymi upadkami
nagłe, występujące pierwszy raz wymioty i silne bóle głowy
Opieka nad osobą po udarze mózgu polega na dbaniu aby osoba chora uniknęła odleżyn i zapalenia płuc, którym zapobiegać można dzięki częstym zmianom pozycji, oklepywaniu klatki piersiowej i gimnastyce oddechowej. Rehabilitacja chorych z udarem lewej półkuli powinna również obejmować mowę. Odpowiednie ćwiczenia z przygotowanym do tego logopedą pozwolą na znacznie szybszy i pełniejszy powrót zdolności do komunikowania się za pomocą mowy.
Końcowy wynik leczenia udaru mózgu, to znaczy stopień pozostałego niedowładu, zaburzeń mowy i innych funkcji, zależy od bardzo wielu czynników, bardzo trudnych do oceny we wczesnym okresie udaru. Rokowanie, które warunkuje intensywność postępowania rehabilitacyjnego, powinno być ustalane bardzo ostrożnie i indywidualnie przez doświadczonego lekarza.

Parkinson

Objawy choroby Parkinsona: sztywność – charakterystyczna, przygarbiona sylwetka, drżenie spoczynkowe , nasilenie drżenia pod wpływem emocji, zanikanie – podczas wykonywania ruchów dowolnych oraz snu. Często są to manipulacje palcami przypominające gest liczenia pieniędzy. Drżenie może także obejmować wargi, policzki oraz nogi, rzadko tułów i głowę.

Jak opiekować się osobą chorą?

Opiekując się osobą chorą na Parkinsona musimy być bardzo cierpliwi, wyrozumiali i spokojni. Chorego nie należy wyręczać we wszystkich obowiązkach domowych, jeśli widzimy, że bez większych przeszkód i z ochotą je wykonuje. Dobrze by chory jak najmniej odczuwał fakt, że staje się mniej samodzielny, mniej dokładny i mniej skuteczny w wykonywaniu codziennych czynności. Należy go nieustannie motywować do działania. Ważne jest, aby osoba chora na Parkinsona jak najdłużej była stymulowana do samodzielności – codzienna toaleta, spożywanie posiłków, ubieranie się.

Dla chorego bardzo ważne jest, aby jego dzień był właściwie zorganizowany, to daje poczucie bezpieczeństwa. Musimy zapewnić mu odpowiednią ilości ruchu w ciągu dnia co jest bardzo istotne gdyż pomaga pozbyć się drżenia, pobudza procesy metaboliczne, wpływ na stan psychiczny . W przypadku pacjentów leżących bądź siedzących rehabilitację należy prowadzić pod okiem osoby wykwalifikowanej. Należ zachęcać chorego do spożywania regularnie pokarmów które winne być urozmaicone i w małych ilościach. Gdy chory , przez drżenie rąk, ma trudności w posługiwaniem się sztućcami, konieczne jest karmieni podopiecznego. Spędzanie czasu na różnorodnych, cieszących chorego i pomagających mu zajęciach. Od prostych zajęć domowych, po spacery, grę w szachy, warcaby, gimnastykę , itp. Wraz z rozwojem tego schorzenia pojawia się niezwykle dotkliwy problem amnezji.

Chory zapomina nazwy przedmiotów, imiona, okoliczności w jakich niedawno się znalazł. Stąd potrzeba wykonywania ćwiczeń logicznych. Mogą polegać na grze w karty, szachy, na przywoływaniu wspólnych wspomnień.
Pomieszczenia w domu muszą być przystosowane do jego potrzeb i możliwości psychoruchowych. Kluczową rolę odegra to by nie utrudniać choremu swobodnego poruszania się.

Pamiętaj, że pozytywne emocje, uśmiech i wiara w możliwości chorego są dla niego ważniejsze niż szereg zaplanowanych ćwiczeń.

Stwardnienie rozsiane

Stwardnieniu rozsianemu towarzyszy szereg objawów, często pojawiających się na kilka lat przed diagnozą:
zmęczenie, nieuzależnione od wysiłku fizycznego.
niedowład kończyn, zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie), zaburzenia czucia, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów.

Objawy choroby nie są jednolite i nie zawsze występują w tym samym nasileniu u wszystkich chorych. Najczęściej występują jako grupa symptomów chorobowych – u jednych będzie to niedowład, u innych niewielka niedoczulica.

Objawy neurologiczne stwardnienia rozsianego dzielimy na:
zaburzenia wzroku: ból oka i łuku brwiowego, podwójne widzenie, oczopląs, zaburzenia pracy gałek ocznych, zapalenie nerwu wzrokowego.
zaburzenia czucia: mrowienie, uczucie zimna, brak czucia, uczucie gorąca, nadwrażliwość na ciepło, kłopoty z utrzymaniem równowagi i koordynacją ruchów: nadmiernie obszerne ruchy, częściowa utrata kontroli nad kończynami, drżenie rąk, utrata równowagi, problemy z koordynacją ruchów,
spastyczność czyli zaburzenia napięcia mięśniowego: sztywność mięśni, skurcze mięśni, odruchy patologiczne, problemy z mową: bełkotanie, mowa spowolniona, problemy z oddawaniem moczu i wypróżnianiem się: nietrzymanie moczu, zaparcia lub brak kontroli nad trzymaniem stolca, brak kontroli nad zwieraczami, uczucie niepełnego wypróżnienia, częste oddawanie stolca, problemy z seksem: mniejsze libido, impotencja, suchość pochwy, mniejsza wrażliwość na dotyk, późny wytrysk, zaburzenia emocjonalne, poznawcze i psychopatologiczne: problemy z pamięcią krótkotrwałą, depresja, zły nastrój, zmęczenie, problemy z nauką, zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy, zespół zmęczenia: najbardziej uciążliwy z objawów. Zmęczenie największe nasilenie wykazuje popołudniami.

Leczenie stwardnienia rozsianego polega na zapobieganiu i leczeniu objawów. W czasie tzw. rzutu choroby stosuje się leki steroidowe, które zmniejszają nasilenie reakcji zapalnej w ognisku demielinizacji i przyspieszają ustępowanie objawów. Przez stosowanie odpowiednich leków można ograniczyć długofalowy przebieg choroby. Jeśli do czynienia mamy z chorobą postępującą gwałtowanie, choremu podaje się leki immunosupresyjne.

Farmakologiczne leczenie objawowe oraz zabiegi rehabilitacyjne pomagają w przypadku wzmożonego napięcia mięśni oraz zaburzeń zwieraczy. Obok farmakologii, pomocy psychoterapeutycznej i pielęgniarskiej, na poprawę jakości życia osób ze stwardnieniem rozsianym, ma wpływ kompleksowa rehabilitacja, która musi zostać dostosowana indywidualnie do każdego pacjenta, biorąc pod uwagę takie czynniki jak: wiek, dynamika rozwoju choroby, objawy oraz stan wydolności fizycznej. Chorzy wymagają terapii prowadzonej stacjonarnie oraz ambulatoryjnie.

W okresie zaostrzenia choroby, należy zwrócić szczególną uwagę na unikanie unieruchomienia chorych. Konieczna jest zmiana pozycji i ułożenia pacjenta by uniknąć przykurczów kończyn. Istotne są również ćwiczenia oddechowe oraz pomoc w codziennych czynnościach. Korzystny wpływ na chorych ma właściwy tryb życia. Dbałość o odpowiednią wagę, unikanie przemęczenia ciała i ducha oraz stanów zapalnych .